Lenalidomid w zespole mielodysplastycznym z usunięciem chromosomu 5q ad 8

Siedemdziesiąt sześć procent pacjentów otrzymujących lenalidomid wymagało mniej transfuzji niż przed rozpoczęciem badania, a 67% stało się niezależnych od transfuzji, ze wzrostem stężenia hemoglobiny do prawie prawidłowego zakresu (Tabela 2). Odpowiedź na leczenie była szybka (mediana odstępu między rozpoczęciem leczenia i odpowiedzią, 4,6 tygodnia) i trwała; 61 pacjentów (62%), u których wystąpiła odpowiedź na leczenie, pozostało wolnych od transfuzji przez co najmniej rok, a mediana czasu trwania niezależności od transfuzji nie została osiągnięta po medianie okresu obserwacji wynoszącej 2 lata (ryc. 1). Nasze wyniki potwierdzają wstępne obserwacje, że lenalidomid hamuje klon 5-delecyjny.6 Po 24 tygodniach terapii 73% ze 148 badanych pacjentów miało odpowiedź cytogenetyczną, a 45% miało całkowitą remisję cytogenetyczną w związku z utrzymującą się niezależnością i poprawą transfuzji. w cechach morfologicznych szpiku kostnego (tabele 5 i 6 dodatku dodatkowego). Morfologiczne cechy szpiku kostnego powróciły do normy u 36% pacjentów, których można było ocenić. U większości pacjentów z nadmiarem mieloblastów szpiku kostnego lub pierścieniowatych sideroblastów liczba tych komórek powróciła do normy. Odkrycia te są zgodne z przedklinicznymi obserwacjami, że lenalidomid jest selektywnie cytotoksyczny dla klonów 5q-delecyjnych i przywraca produkcję komórek czerwonych częściowo poprzez hamowanie mielodysplastycznego klonu (dane niepublikowane). W niedawno zakończonym, wieloośrodkowym badaniu oceniającym odpowiedź hematologiczną na lenalidomid u 215 pacjentów zależnych od transfuzji, u których wystąpił zespół mielodysplastyczny niższego ryzyka bez delecji 5q, tylko 26% pacjentów nie wymagało już transfuzji, co wskazuje, że skuteczność lenalidomidu w zespole mielodysplastycznym jest związany z delecją 5q.14
Małopłytkowość była najważniejszą zmienną związaną ze zmniejszonym prawdopodobieństwem niezależności od transfuzji (P = 0,003) lub odpowiedzią cytogenetyczną (P = 0,02). Liczba kolejnych dni leczenia lekiem była istotnie niższa wśród pacjentów z wyjściową trombocytopenią (P = 0,004) z powodu wielokrotnego przerwania leczenia z powodu supresji szpiku. Obserwacja ta sugeruje, że czas trwania leczenia lenalidomidem jest wyznacznikiem możliwości supresji klonalnej i poprawy hematologicznej. Nie stwierdzono istotnych różnic w częstości transfuzji lub odpowiedzi cytogenetycznych u pacjentów o różnym stopniu złożoności kariotypowej lub u pacjentów z izolowaną delecją 5q, z lub bez zespołu 5q-. Wśród pacjentów z zespołem mielodysplastycznym z delecją 5q obecność jednej lub więcej dodatkowych nieprawidłowości chromosomalnych wiąże się z agresywnym przebiegiem klinicznym i znacznie gorszym całkowitym przeżyciem w porównaniu z delecją 5q.1,2,15 Nasze stwierdzenie, że przeżycie był podobny u pacjentów z dodatkowymi zaburzeniami chromosomowymi, a pacjenci z izolowaną delecją 5q sugerują, że lenalidomid może przedłużyć przeżycie u pacjentów z podwyższonym ryzykiem z zespołem mielodysplastycznym (ryc. w dodatkowym dodatku). Stwierdzenie, że dodatkowe nieprawidłowości chromosomowe i nieprawidłowości cytologiczne znikają u pacjentów ze złożonym kariotypem, którzy mają odpowiedź cytogenetyczną na lenalidomid, jest zgodne z modelem zaproponowanym przez Pedersena-Bjergaarda i współpracowników, w którym delecja 5q reprezentuje zdarzenie inicjujące odpowiedzialne za propagację klonalną. , podczas gdy nabywanie dodatkowych aberracji jest wtórne.16 Mechanizmy oporności, które pozwalają na ponowne wystąpienie początkowego klonu pozostają niezdefiniowane, ale mogą być związane z pojawieniem się docelowych mutacji lub amplifikacji, analogicznie do działania imatynibu na gen BCR-ABL w przewlekła białaczka szpikowa.17
Mielosupresja objawiająca się umiarkowaną do ciężkiej neutropenią i trombocytopenią występowała regularnie i zwykle na początku leczenia (tabela 7 w dodatkowym dodatku), co jest zgodne z hamującym działaniem lenalidomidu na klon delecji 5q. Trzech pacjentów zmarło z powodu zakażenia neutropenicznego, co podkreślało potrzebę ścisłego monitorowania laboratoryjnego i uwzględnienia mieloidalnych czynników wzrostu w pierwszych tygodniach leczenia. Niemniej powikłania infekcyjne były rzadkie w początkowym okresie tłumienia klonalnego. Nie stwierdzono istotnych różnic w szybkości odpowiedzi lub działaniach niepożądanych między pacjentami otrzymującymi ciągłe codzienne dawkowanie a pacjentami otrzymującymi dawkę 21-dniową.
Wnioskujemy, że lenalidomid jest skuteczny u pacjentów z niższym ryzykiem, zależnych od transfuzji z zespołem mielodysplastycznym i delecją 5q.
[patrz też: olej lniany wysokolinolenowy, kosmetyka estetyczna warszawa, liście moringa ]
[patrz też: badanie hcv cena, przygotowanie do in vitro, olx walcz ]